ไม่ได้อยากจะเสียใจเลยนะ แต่มันก็อดไม่ได้อ่ะ ก็หาเรื่องเองนี่นา อยู่ดีๆก็หาเรื่องใส่ตัว บางเรื่องอ่ะไม่รู้จะดีกว่า ดีกว่ารู้แว้วต้องมาเสียใจแบบนี้ แต่เราก็ไม่อยากจะเป็นคนโง่ๆให้ใครหลอกอีกต่อไปแว้ว
คงอีกนานกว่าใจดวงนี้จะกลับมาแข็งแรงได้อีกครั้ง เคยเชื่อเสมอว่าอุปสรรคจะทำให้เรามีก้าวต่อไปที่เข้มแข็ง แต่ตอนนี้จิ ตอนที่กะลังเจอกะอุปสรรค มันแย่มาก เราไม่รู้ว่าเราจะผ่านไปได้ไม๊ แต่สิ่งที่บอกได้ คือตอนนี้มันเจ็บ
อะไรที่ไม่อยากเจอก็มักจะเจอเสมอ บางครั้งพยายามมองข้ามบางสิ่ง แต่มันไม่สามารถชดเชยกันได้เลย ไม่รู้จะอธิบายออกมาได้อย่างไร มันมึนงงไปหมด รู้แต่ว่าเสียใจ เสียใจ และเสียใจ
วันนี้คงเป็นวันที่มีน้ำตา มาพร้อมๆกับสายฝน
Advertisements
มาอีกรอบ พอดีตะกี๊ UP Blog เลยปิด Spaceเพราะเป็นคน UP Blog นานมั่กๆ ค่ะ หุ หุUp ใหม่เหมือนกันนี่คะ ดูเศร้าจัง….นึกถึงพี่ไปยาลสิคะ เวลาเศร้า….บางทีการที่เราไม่รับรู้บางอย่างก็ดีกับตัวเองมากกว่าที่จะรู้บางทีรู้แล้วทำเฉยๆ ไม่ต้องใส่ใจมันก็ดีกว่าเป็นคนโง่ที่ไม่รู้อะไรเรยเลือกที่จะรู้ และ เลือกที่จะรู้ให้เป็น ดีกว่าค่ะถ้าเราสนใจมันแล้วเศร้า ก้โยนมันทิ้งไปทำได้อยู่แล้ว ผู้หญิงน่ะเก่งจะตายร้องไห้ซะ ปล่อยหลายล้านหยดน้ำตาออกมาน้ำตาผู้หญิง เป็นสิ่งที่พระเจ้าประทานให้นะคะร้องเสร็จแล้วลุกขึ้นสู้ …. เดินหน้าตามความฝันอย่าหยุดชีวิตไว้ที่คนไร้ค่า 1 คน….เหนื่อยก็พัก..แต่อย่าพักนานเกินไปเพราะอย่าลืมว่าเรายังต้องมีชีวิต…เราจะเจอคนอีกมากมายในทางข้างหน้าพอถึงวันนั้น..เราอาจจะนึกขอบคุณตัวเองที่วันนี้ไม่พักนานไปนัก และรีบลุกขึ้นก้าวต่อจนเจอจุดหมาย เจอสิ่งที่ฝันขอให้โชคดีนะคะเราและวิญญาณพี่ไปยาลใหญ่จะคอยเป็นกำลังใจให้เสมอ ๆ
แห่ะ ๆ พอดีลืมอีกเรื่องขอบคุณที่เอา Link เรามาใส่ไว้ค่ะ เลยตามไปเก็บใส่ไว้เหมือนกันสู้ๆ นะคะสาวน้อยPs. อ้อ!! ที่ถามว่ารู้จักพี่ไปยาลใหญ่ด้วยเหรอ ?ตอบว่ารู้จักค่ะ อยู่ในเหตุการณ์ตอนนั้นพอดีแต่ด้วยความที่ยังเด็กอยู่มาก เลยไม่มีโอกาสได้ช่วยอะไรพี่เค้ามากมายนัก..ถ้าคุณเป็น 1 ในนั้นที่อยู่ตอนนั้น คงยังจำพี่แก้วได้…ข่าวดีของเธอคือพี่แก้วยังไม่เสีย..และยังสุขภาพดีเหมือนเดิมแม้เจ้าเอดส์น้อยๆ จะอยู่ในตัวเธอปีนี้เป็นปีที่ 5 แล้วสู้ๆ อีกที ไว้คุยกันนะคะสุขผ่านมาแล้วก็ยังผ่านไป..ทุกข์ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกันนึกไว้เสมอนะคะ มันใช้ได้ดีทีเดียวเดี๋ยวมันก็ผ่านไปเหมือนสายลม…..
ไม่เอา..ไม่เอาแล้วไม่มีพี่แก้วอีกแล้ว…พี่แก้วลืมลืมไปแล้ว…เราก็แค่เด็กที่ถูกลืมคนนึงคอยหลบอยู่ตามซอกมุมแอบมองพวกเค้าจนวันนี้ยังไม่มีสักครั้งเลยที่เค้าจะเรียกเราออกไปเล่น ออกไปคุย จากซอกมุมนั้นมีพี่ไปยาลคนเดียวพอแล้ว…ไม่เอาพี่แก้วแล้วพี่แก้วดัง ได้ออกหนังสือ ออกรายการทีวี นิตยสารอะไรๆ อีกมากมาย เค้าคงยุ่งมาก จนไม่มีเวลาที่จะรับกำลังใจจากใครแล้วมั้งคะ หรือ เค้าอาจจะมีจนล้นเกินไปแล้วก็ได้…ไม่เอาแล้ว ลืม ลืม ลืมPs. โรคน้อยใจกำเริบมั้งคะลองเข้าไปดูเองละกันนะคะhttp://www.kaewdiary.com/
โห…ไม่ยักรู้ว่านู๋ฝัน มาจองคอมเม้นท์ซะเต็มไปหมด อาจะมาขอบคุณที่ทำลิงค์สเปซของอาไว้ด้วย สำหรับหนังสือเดี๋ยววันสองวันนี้อาจจะผ่านไปแถวๆ ชิดลมอีก แล้วจะแวะไปซื้อมาทั้งหมดที่เหลืออยู่อีก 3 เล่ม (ถ้าไม่มีใครตัดหน้าไปก่อน) ถ้าได้มาเดี๋ยวอาส่งไปให้ ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นได้เสมอ อยู่ที่เราจะรู้หรือเปล่าว่าอะไรคือปาฏิหาริย์เท่านั้น ลูกพระบิดาไม่เคยท้ออยู่แล้วครับ คงต้องยืมคำของนู๋ฝันที่บอกว่า "สุขผ่านมาแล้วก็ยังผ่านไป..ทุกข์ก็เป็นเฉกเช่นเดียวกัน นึกไว้เสมอนะคะ มันใช้ได้ดีทีเดียว เดี๋ยวมันก็ผ่านไปเหมือนสายลม….." ชอบจังเลย